တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတို႔ျဖင့္ မႈိင္းမႈန္ေနဆဲ ဂါဇာကမ္းေျမာင္

ပါလက္စတိုင္း ဂါဇာကမ္းေျမာင္ေဒသတြင္ ယခုႏွစ္ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႔မွ စတင္ခဲ့ေသာ အစၥေရး၏ ေလေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မႈသည္ တစ္ပတ္ေက်ာ္လာသည္အထိ ရပ္မည့္အရိပ္လကၡဏာ မေတြ႕ျမင္ရေသး။ တစ္ပတ္ကာလအတြင္း ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈ အႀကိမ္ေပါင္း ၁၄၀၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ တိုက္တာအိုးအိမ္ အလံုးေပါင္း ၁၅၀၀ ေက်ာ္ စိစိညက္ညက္ ေက်သြားၿပီး ေသဆံုးသူလည္း ၁၇၃ ဦးရွိလာသည္။ ေသဆံုးသူမ်ားတြင္ ကေလးသူငယ္ ၂၉ ဦးအပါအဝင္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ကေလး ၆၀ ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း ကုလသမဂၢက ထုတ္ျပန္သည္။
ထိုထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ဂါဇာေဒသရွိ ကေလးငယ္ ႏွစ္ေသာင္းခြဲခန္႔သည္ စစ္ေဘးေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဒဏ္ရာမ်ား ရေနၾကေၾကာင္း၊ ေရ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာလည္း ေသာက္သံုးရန္ မသင့္ေတာ့ေၾကာင္းမ်ားလည္း ေဖာ္ျပထားသည္။
အစၥေရးသည္ ေလေၾကာင္းတိုက္ခိုက္မႈ စတင္သည္ႏွင့္ အရန္တပ္ေလးေသာင္းကို စုဖြဲ႕လိုက္သလို တင့္ကားမ်ား၊ အေျမာက္ႀကီးမ်ားကို နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္ တန္းစီခ်ထားခဲ့ေလသည္။ ဇူလိုင္လ ၁၄ ရက္တြင္ေတာ့ ဂါဇာေျမာက္ဘက္နယ္စပ္ကို ေျခလ်င္တပ္မ်ား စတင္ျဖတ္ေက်ာ္သည့္ သတင္းမ်ား ရရွိလာသည္။ ကုလသမဂၢကေတာ့ ႏွစ္ဖက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ရပ္စဲၾကရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံလ်က္ရွိသည္။ မၾကာမီကေတာ့ ႏွစ္ဖက္တိုက္ခိုက္မႈကို ညိႇႏႈိင္းရန္ အေမရိကန္သမၼတက ၾကားဝင္မည္ဟု ေၾကညာသလို အီဂ်စ္ႏွင့္ အာရပ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တို႔ကလည္း စစ္ရပ္စဲရန္ ပန္ၾကားခဲ့ေလသည္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ထိုပန္ၾကားခ်က္မ်ားကို လက္ခံစဥ္းစားမည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဟားမာ့စ္မ်ားကလည္း ဒံုးပ်ံမ်ားကို ဆက္လက္ပစ္လႊတ္ေနသလို အစၥေရးကလည္း ေလေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မႈအရွိန္ကို မေလွ်ာ့ေသး။
ယခုဆိုလွ်င္ ဂါဇာရွိ ဟားမာ့စ္ စစ္ေသြးႂကြမ်ား ပစ္လႊတ္ခဲ့သည့္ (အီရန္လုပ္ဒံုးပ်ံဟု ယူဆရေသာ) ဒံုးပ်ံေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္ေလၿပီ။ ဒံုးပ်ံတခ်ဳိ႕က မလွမ္းမကမ္းသို႔ က်ေရာက္သလို တခ်ဳိ႕ကလည္း အစၥေရးၿမိဳ႕ေတာ္ တဲလ္အဗီအထိ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။ ဒံုးပ်ံအခ်ဳိ႕မွာ အစၥေရး၏ Iron Drone ေခၚ သံမဏိစက္လံုးျခမ္း ကာကြယ္ေရးစနစ္ႏွင့္တိုး၍ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ပ်က္စီးကုန္သည္။ အစၥေရး၏ ေလေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ဂါဇာတြင္ စိစိညက္ညက္ေက်ေနစဥ္ ဟားမာ့စ္၏ ဒံုးပ်ံေၾကာင့္ အစၥေရးတြင္ ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား မပ်က္စီး၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူကလည္း အေရအတြက္ လက္ငါးေခ်ာင္းပင္ မျပည့္။ ၂၀၀၈-၀၉ တုန္းကလည္း ယေန႔ကဲ့သို႔ အျပန္အလွန္ တိုက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ႏွစ္ဖက္ထိခိုက္မႈ အခ်ဳိးအစားမွာ အစၥေရး ၁၃ ဦးေသ၊ ပါလက္စတိုင္း ၁၄၀၀ ေသၾကသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၁း၁၁၀ ျဖစ္သည္။ ယခုအႀကိမ္လည္း ဤအခ်ဳိးထက္ ေလ်ာ့မည္မဟုတ္။
ဤသို႔ အျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္မႈႀကီး ျဖစ္ေပၚလာျခင္းကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမ်ားအျပန္အလွန္ ျပန္ေပးဆြဲ သတ္ျဖတ္မႈႏွစ္ခုမွ အစျပဳေနေသာ္လည္း စစ္မီးပ်ဳိးေနသည္မွာ ၾကာလွၿပီ ျဖစ္သည္။ အစၥေရးက ဤစစ္ဆင္ေရးကို Operation Protective Edge ဟု အမည္ေပးထားေသာ္လည္း ‘ျမက္ရိတ္ပြဲ’ ဟု အခ်ဳိ႕ကေခၚၾကသည္။ စစ္ဘက္ေျပာခြင့္ရ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးလာနားက ‘ဟားမာ့စ္မ်ားလက္ထဲတြင္ ဒံုးက်ည္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ရွိသျဖင့္ အစၥေရးျပည္သူမ်ားကို သန္းခ်ီအႏၲရာယ္ ျပဳႏိုင္စြမ္းရွိေၾကာင္း၊ ထိုအႏၲရာယ္ကို ဟန္႔တားရန္ ဂါဇာကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြ၍ ဒံုးက်ည္မ်ား ဖ်က္ဆီးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။ ယခုေလေၾကာင္း တိုက္ခိုက္မႈ၏ ပစ္မွတ္မ်ားမွာ ဟားမာ့စ္ ေခါင္းေဆာင္ေနအိမ္မ်ား ဒံုးက်ည္ တပ္ဆင္ျပဳလုပ္ရာ ဒံုးက်ည္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္ရာ၊ ဒံုးပ်ံပစ္လႊတ္ရာ ေနရာမ်ား ျဖစ္သည္ဟုလည္း သူကဆိုပါသည္။
အစၥေရးဘက္ကေတာ့ ဤတိုက္ခိုက္မႈကို မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားကလည္း အစၥေရးတြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု မၾကာမီက ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အစၥေရးသည္ ၿပီးခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္အတြင္း ဂါဇာကို ပိတ္ဆို႔ တိုက္ခိုက္ျခင္း သံုးႀကိမ္ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ အႀကိမ္တိုင္းတြင္ အေမရိကန္ႏွင့္ ဥေရာပတို႔က အစၥေရး၏ မိမိကိုယ္ကိုယ္ကာကြယ္ျခင္းကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ဤအတိုင္းဆိုလွ်င္ ပါလက္စတိုင္းဟားမာ့စ္က ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္သူ၊ အစၥေရးက မိမိကိုယ္ကိုယ္ ခုခံကာကြယ္သူဟု အဓိပၸာယ္ ရေနေလသည္။ ၉/၁၁ အၾကမ္းဖက္မႈႀကီး ေနာက္ပိုင္း အၾကမ္းဖက္ဝါဒကို ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္မႈမွန္သမွ် မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္မႈ ျဖစ္သည္ဟု အေမရိကန္မွ မွတ္ယူထားသည္ကို မေမ့ဖို႔ လိုပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဂါဇာတိုက္ခိုက္မႈသည္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ ဆန္႔က်င္ေရးစာရင္းထဲတြင္ ေရာက္ရွိေနေပမည္။
UN Charter ပုဒ္မ ၅၁ အရ ႏိုင္ငံတိုင္းသည္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္မႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါက မိမိကုိယ္ကိုယ္ကာကြယ္ခြင့္ ရွိေၾကာင္း အတိအလင္း ျပ႒ာန္းထားပါသည္။ ထိုျပ႒ာန္းခ်က္ကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရာတြင္မူ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေပၚမွ ကြဲလြဲမႈေတြ ေပၚေလ့ရွိသည္။ ပထမတစ္ခုမွာ မည္သူက မည္သို႔တိုက္ခိုက္မွ ဤျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ အႀကံဳးဝင္သနည္းျဖစ္ၿပီး ဒုတိယတစ္ခုမွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ခြင့္သည္ အကန္႔အသတ္မရွိ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ေလာ၊ အကန္႔အသတ္ရွိေသာ သူ႔အိုးသူ႔ဆန္ တန္႐ံုတုံ႔ျပန္ခြင့္ေလာဟူသည့္ ကြဲလြဲမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္သည္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ခြင့္ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွ အီရတ္တြင္ ဖ်က္အားျပင္း လက္နက္ရွိသည္ဟု စြပ္စြဲကာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ဝင္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ဖူးေလသည္။
ဂါဇာသည္ ကုလသမဂၢ၏ တရားဝင္ သတ္မွတ္ခ်က္အရ အစၥေရး၏ ‘အသိမ္းပိုက္ခံ ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမ’ ျဖစ္သည္။ အစၥေရး၏ ကန္႔ကြက္မႈေၾကာင့္ ကုလသမဂၢမွ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ မျပဳေသးေခ်။ ႏိုင္ငံတစ္ခုထက္ ဒုကၡသည္စခန္းႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ပိုတူေလသည္။ ျပင္ပႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေထာက္ပံ့မႈကို မွီခိုေနရၿပီး လူဦးေရ တစ္ဝက္ေလာက္ကလည္း တကယ္ပင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ လူဦးေရသံုးသန္းအနက္ တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းမွာ အစိုးရအမႈထမ္း ျဖစ္ေနၿပီး က်န္ဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ စိုက္ပ်ဳိးသူမ်ားကလည္း မိမိတို႔၏ စိုက္ပ်ဳိးသီးႏွံမ်ားကို အစၥေရး၏ စီစဥ္မႈေအာက္တြင္ ဥေရာပကို ပို႔ရေလသည္။
ပါလက္စတိုင္း အာဏာပိုင္အဖြဲ႕တြင္ နယ္စပ္ဂိတ္ အခြန္ေကာက္ခြင့္ မရွိေပ။ ၂၀၀၅ ခု အစၥေရးစစ္တပ္မ်ား ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း အီဂ်စ္နယ္စပ္မွလြဲ၍ က်န္ ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ထြက္ေပါက္အားလံုးကို အစၥေရးက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ နယ္ျခား အခြန္ေကာက္စရာရွိလွ်င္ အစၥေရးက ေကာက္ယူ၍ ပါလက္စတိုင္းကို လႊဲေပးသည္။ အဖုအထစ္တစ္ခုခု ျဖစ္သည္ႏွင့္ နည္းမ်ဳိးစံုပိတ္ဆို႔ျခင္း ခံရေတာ့သည္။ ဂါဇာတြင္ ဟားမာ့စ္အယ္အက္စာ အာဇာနည္တပ္ဖြဲ႕ အေျခစိုက္ေသာ္လည္း ထိုအဖြဲ႕လက္ထဲသို႔ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား မက်ေရာက္ေအာင္ အစၥေရးက ေရေၾကာင္း ပိတ္ဆို႔မႈကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ထားေလသည္။ သို႔ျဖင့္ အီဂ်စ္နယ္ျခားမ်ဥ္း တစ္ေလွ်ာက္ ေမွာင္ခိုေျမေအာက္ ဥမင္လမ္းေၾကာင္းမ်ား ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။
မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဒုတိယအျငင္းပြားဆံုး အခ်က္မွာ အတိုင္းအတာ မည္မွ်အထိ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ခြင့္ရွိသနည္း ဆိုသည့္ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္သည္ဆိုၿပီး သတၱဝါႏွင့္လက္နက္ မမွ်ေအာင္ စိစိညက္ညက္ေခ်ခြင့္ ရွိပါသေလာ၊ စစ္ဘက္ပစ္မွတ္၊ အရပ္ဘက္ပစ္မွတ္ မခြဲဘဲ ပစ္ခတ္တိုက္ခြင့္ ရွိပါသေလာ၊ အရပ္သားႏွင့္ စစ္သားေရာေႏွာေနလွ်င္ အားလံုးကို ရွင္းပစ္ခြင့္ရွိပါသေလာ စသည့္ျပႆနာမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚေနပါသည္။ အစၥေရးကေတာ့ ယခုဂါဇာတိုက္ခိုက္မႈတြင္ ပစ္မွတ္ကိုမပစ္ခတ္မီ အရပ္သားမ်ား ထြက္ခြာရန္ ႀကိဳတင္ အသိေပးမႈမ်ား လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျဖရွင္းပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ေလေၾကာင္းမွ တိုက္ခိုက္မႈသည္ အိုးအိမ္တိုက္တာမ်ား ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ႏိုင္သည့္ ရလဒ္မွလြဲ၍ ဟားမာ့စ္မ်ားကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ေခ်မႈန္းႏိုင္ျခင္း သိပ္ရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
တကယ္ေတာ့ လက္ရွိ ဂါဇာအျပန္အလွန္ တိုက္ခိုက္မႈတြင္ ပါလက္စတိုင္းမ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္လာသူဟု မသတ္မွတ္ႏိုင္သလို အစၥေရး၏ တိုက္ခိုက္မႈကိုလည္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္မႈဟု မေခၚႏိုင္ေခ်။
ဤတိုက္ခိုက္မႈပံုစံသည္ အင္အားႀကီးမားသူႏွင့္ အင္အားနည္းသူတို႔ အၾကားတြင္ ျဖစ္ပြားတတ္ေသာ အလြန္႐ိုး အလြန္ေဟာင္း အလြန္ေရွးက်ေသာ တိုက္ပြဲပံုစံ ျဖစ္ေလသည္။ အင္အားႀကီးသူမ်ားသည္ မိမိစိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ကာကြယ္ရန္ သူပုန္သူကန္မ်ား၊ စစ္႐ႈံးသူမ်ားကို ေနာင္ၾကဥ္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ဒဏ္ခတ္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ေရွးေဟာင္း ပါရွားဧကရာဇ္ႀကီး ဇီႏိုဖုန္းသည္ အာရွမိုင္နာရွိ ၿမိဳ႕ရြာအားလံုး ျပာက်ေအာင္ မီးေလာင္တိုက္သြင္းၿပီး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေအာင္ သီးႏွံခင္းအားလံုး ဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ ကာလအတြင္း ဟစ္တလာ၏ နာဇီတပ္မ်ားကလည္း ဘာထူးေသးသနည္း။ ထိုသို႔ အင္အားသံုး အက်ပ္ကိုင္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ စစ္႐ႈံးသူ သို႔မဟုတ္ ပုန္ကန္သူမ်ားကို ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ မိမိအႀကိဳက္လိုက္ ေလ်ာလာရန္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
တစ္ဖက္တြင္မူ အင္အားနည္းသူ၏ တိုက္ခိုက္မႈပံုစံက တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္သည္။ သူတို႔တြင္ အင္အားႀကီးေသာ အုပ္စုိးသူကို တစ္ခ်ီတည္း တိုက္ခိုက္ႏိုင္စြမ္းမရွိ၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလိုက္၍ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ အၾကမ္းဖက္ ၿခိမ္းေျခာက္ေရးဝါဒ Terrorism ကိုပဲ ၾကည့္ၾကပါစို႔။ ၁၉၇၀၊ ၈၀၊ ၉၀ တစ္ဝိုက္တြင္ ထိုအၾကမ္းဖက္ဝါဒ အေတာ္ကေလး ေရပန္းစားခဲ့သည္ကို မွတ္မိၾကပါလိမ့္ဦးမည္။ ဤအၾကမ္းဖက္နည္းကို အိုင္ယာလန္ IRA သူပုန္ကလည္း သံုးသည္။ တမီးလ္က်ား သူပုန္ကလည္း သံုးသည္။ စက္တင္ဘာ နက္အဖြဲ႕ကလည္း သံုးသည္။ ကဒ္သူပုန္၊ ေခ်ခ်င္ညႇာသူပုန္၊ ကက္ရွမီးယား သူပုန္မ်ားကလည္း သံုးသည္။ အစၥလာမ္ အစြန္းေရာက္ စစ္ေသြးႂကြမ်ားျဖစ္သည့္ ဟစၥဗိုလာ၊ ဟားမာ့စ္၊ အယ္ကိုင္ဒါမ်ား ေခတ္တြင္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္နည္းေတြ ပို၍စံုလင္လာေတာ့သည္။ အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ စာနာမႈရမလာဘဲ ဆန္႔က်င္မႈကို ႀကံဳရသည္က မ်ားသည္။
ဤစစ္ေသြးႂကြအဖြဲ႕ အမ်ားစုႀကီးမွာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္၊ သူတစ္ပါးလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္မ်ား ရရွိေရး ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခြင့္အေရးမ်ား ရရွိရန္ ရန္သူကို ၿခိမ္းေျခာက္ အက်ပ္ကိုင္ျခင္း၊ မိမိတို႔အေပၚ ျပင္ပမွ စာနာေထာက္ခံမႈရရန္ ရန္သူ၏ ဖိႏွိပ္မႈကို ဖြင့္ခ်ေရးမ်ားကို ေဇာင္းေပးလုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္ ပံုစံသံုးမ်ဳိးကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။
(၁) ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆြဲ၊ ဓားစာခံဖမ္း၊ ဗံုးခြဲ စသည့္နည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ေတာင္းဆိုကာ ၿခိမ္းေျခာက္သည့္ သ႐ုပ္ျပ (Demomstrative) အၾကမ္းဖက္နည္း၊ (၂) ထိုကာလအတြင္း ပစ္မွတ္ကို ၿခိမ္းေျခာက္႐ံုမက လူကိုအႏၲရာယ္ျပဳသည့္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို ေဇာင္းေပးလုပ္သည့္ ဖ်က္ဆီးပစ္ေရး (Destructive) အၾကမ္းဖက္နည္း၊ ဥပမာ IRA အိုင္ယာလန္သူပုန္၊ ဂ်ာမန္ ဘားဒါမိန္းေဟာ့အုပ္စု၊ ပါလက္စတိုင္းအဖြဲ႕မ်ား၊ (၃) အရပ္သားစစ္သား ပစ္မွတ္မခြဲဘဲသူႏွင့္အတူ မ်ားႏိုင္သမွ်မ်ားမ်ား ေသရြာသို႔ ေခၚသြားသည့္ အေသခံဗံုးခြဲ တိုက္ခိုက္ေရး (Suicide Terrorism) အၾကမ္းဖက္နည္း ျဖစ္သည္။
ယခုဟားမာ့စ္ႏွင့္ ဟစၥဗိုလာ စစ္ေသြးႂကြမ်ား အသံုးျပဳေနၾကေသာ ဒံုးက်ည္ျဖင့္ အစၥေရး အရပ္သားမ်ားကို အေဝးမွ လွမ္းပစ္သည့္နည္းမွာလည္း အၾကမ္းဖက္ ၿခိမ္းေျခာက္ အက်ပ္ကိုင္နည္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔လက္ထဲတြင္ ဒံုးက်ည္ေတြရွိသည္။ မိမိတို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ မရရွိက ဒံုးက်ည္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ အက်ပ္ကိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕တြင္မူ မိမိတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို အလြန္အင္အားႀကီးေသာ တစ္ဖက္သားက ေခါင္းငံု႔မခံဘဲ မိမိတို႔၏ တိုက္တာအိုးအိမ္ေတြ၊ အေျခခံအေဆာက္အဦေတြ၊ မိသားစုေတြကုိ ရစရာမရွိေအာင္ ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္းႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ၾကရေတာ့သည္။
အမွန္ေတာ့ စစ္ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ကူးလူးယွက္သန္းမႈ၏ အဆက္ျဖစ္သည္။ အစၥေရးသည္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဒီမိုကေရစီဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း ေရွး႐ိုးစြဲဝါဒီမ်ား၏ ဗိုလ္က်စိုးမိုးေရး ေထာင္ေခ်ာက္ထဲတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။ ပါလက္စတိုင္းမ်ားတြင္ မိမိႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး ဆိုသည့္ တရားမွ်တေသာ တိုက္ပြဲဝင္လိုၾကေသာ္လည္း ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ စစ္ေသြးႂကြတို႔၏ အၾကမ္းဖက္ အက်ပ္ကိုင္ေရးဝကၤပါထဲ ေရာက္ရွိေနေလသည္။ ထိုေဒသသည္ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ၊ တိုးတက္ေသာ လူမႈေျပာင္းလဲေရး လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ တိုးတက္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္ေရးအျမင္မ်ားႏွင့္ အလွမ္းကြာေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဂါဇာမွ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ တစ္ဦးကဲ့သို႔ အရြယ္ႏွင့္မမွ် စစ္ဒဏ္သံုးႀကိမ္ ႀကံဳရေသာေနရာမ်ဳိး တျခားတြင္ မေတြ႕ႏိုင္ပါ။

Credit To TheVoiceMyanmar